later heb ik de drukte van de stad achter me gelaten en rijd ik een zee van schoonheid binnen: de heuvels van het schilderachtige Sintra-gebergte en de Atlantische Oceaan. De melodieën van de fado klinken zachtjes door mijn hoofd. Bijzonder hoe die fado nog zo?n grote plek in het leven van de Portugezen heeft. Ik moet glimlachen, want ik ben vlakbij Azoia en dus dicht in de buurt hotel Convento Sao Saturnino. Als ik voorbij rijd zwaai even naar eigenaar Jonathan en roep ?Bom dia?, maar dit keer ga ik een paar deuren verder. Vanavond slaap ik in een van de vijf huisjes van Quinta dos Junqueiros. Typisch Portugese huisjes op een landgoed van 40 hectare groot en een tuin vol bloemen. Er is niets van gelogen van wat ik eerder over deze plek hoorde en eigenlijk al wist. Mijn typisch Portugese huisje op Quinta dos Junqueiros is privé, omgeven door een bloeiende tuin en veel doorkijkjes: mooikijkjes noem ik ze. Ik lig dromerig aan het zwembad en er is vanaf deze plek zoveel om naar te kijken. De zon schijnt op mijn huid en wat is het hier stil? Omdraaien of nog even blijven kijken? De Atlantische Oceaan is zo oneindig mooi. In het dorpje Azoia verderop zie ik mezelf al slenteren door de smalle straatjes. Lissabon lijkt zo ver weg, maar is in werkelijkheid toch maar een kwartiertje rijden. Ik zou hier een fado over kunnen maken bedenk ik me, over mijn blijheid en de schoonheid van het leven hier. Klein detail: ik moet eerst nog wel even leren zingen.