in typisch Portugese stijl en omgeven door 30.000 m2 aan wijnvelden en naaldbomen. Ze hebben het de naam Casal Famalicao gegeven. Jaren later zijn ze er nog steeds: vijf prachtige, goed onderhouden Portugese witte huisjes met gele en blauwe kozijnen. Maria?s moeder Clara was zo bezield door deze plek dat ze het eigenlijk niet uit handen kon geven, maar gelukkig dacht Maria er ook zo over en runt zij nu deze prachtige plek waar je de stilte elk moment van de dag kunt horen. Zodra je Maria ziet, weet je het: hier ga ik me heel erg thuis voelen. Niet alleen Maria heeft die gastvrijheid over zich, alles op Casal Famalicao is er rijkelijk mee gevuld. De huisjes zijn authentiek, huiselijk en comfortabel. De bank ziet eruit om languit in weg te zakken, het zwembad buiten ligt erbij alsof je direct een duik wilt nemen. ?We willen dat iedereen zich thuis voelt, want dat is nodig om je te ontspannen en te relaxen; Senang zijn,? zegt Maria als we samen over het landgoed lopen. ?Dat is gelukt?, zeg ik. ?Ik voel me bijna Portugees.? Maria lacht. De schaduwplekjes en de witte casas trekken mijn aandacht en langzaam droom ik weg. Ineens hoor ik de stilte ook. Ik schrik op en de zon staat hoog aan de hemel. Maria kijkt me aan en glimlacht. ?Kom?, zegt ze, ?je hebt een siësta nodig.? Ik krijg er rode wangen van, maar ze heeft zo gelijk. Ze loopt mee naar mijn cottage, doet de luiken dicht en stopt me nog net niet toe. ?Kom straks maar voor de lekkerste tips in de buurt.? Ze glimlacht, wat een lieve vrouw! Ik sla de lakens open van het grote bed en ga heerlijk liggen. Ik droom over mooie plekjes bij het zwembad in de schaduw, over ontelbaar veel wijnvelden en een heerlijk visje aan zee.